ادبيات، عشق و تمنا و رابطه جنسي را عرصه اي براي آفرينش هنري كرده است. در غياب ادبيات اروتيسم وجود نمي داشت. عشق و لذت و سرخوشي بي مايه مي شدو از ظرافت و ژرفا و آن گرمي و شوري كه حاصل خيالپردازي ادبي است بي بهره مي ماند. براستي گزافه نيست اگر بگوييم آن زوجي كه آثار گارسياسو، پتراك، گونگورا يا بودلر را خوانده اند در قياس با آدمهاي بي سوادي كه سريال هاي بي مايه ي تلوزيوني آنان را بدل به موجودات ابله كرده است، قدر لذت را بيشتر مي دانند و بيشتر لذت مي برند.
در دنيايي بي سواد و بي بهره از ادبيات، عشق و تمنا چيزي متفاوت با آنچه مايه ي ارضاي حيوانات مي شود نخواهد بود، و هرگز نمي تواند از حد ارضاي غرايز بدوي فراتر برود.