اينا حرفهای کيارستمی در گفتگو با نشريه يونسکوست خيلی باهاش حال کردم :
-وقتی من به مشکلی بر می خورم آن را با پسر جوانم در ميان می گذارم , و او هميشه يک جواب عالی دارد . بچه ها برای هر چيز يک جواب دارند : " مگه چی ميشه؟ " اين خيلی خوب است . اگر آنها را در جريان بزرگترين بلا ها قرار دهيد جواب می دهند : " مگه چی ميشه " به يک بچه می گوئيد : " خودت را خوب بپوشان تا سرما نخوری " و او جواب می دهد " مگه چی ميشه؟ " , " خيس می شوی " , " مگه چی ميشه " , " سينه پهلو می کنی " , " مگه چی می شه ؟ " . در بدترين شرايط آنها بدون لحظه ای ترديد جواب شما را می دهند . لحظه ای مکث می کنند و باز می پرسند " مگه چی ميشه ؟ " . بعد می روند پی بازيشان . مثل عرفا , دم را غنيمت می دانند و در حال زندگی ميکنند. در همين جا و در زمان حال . من معتقدم تعريف ما از عرفا , بچه ها را هم در بر می گيرد . دور بر ما پر از اين عرفای کوچک است ولی ما درکشان نمی کنيم .