خط سوم


حقیقتا فیلم دیدن توی سینما صرف نظر از این که چه فیلمی باشد مقوله ای جدا و تجربه ای کم نظیر است . به این شرط البته که سینمایی باشد و محیطی که بتوان لغت سینمارا به آن اطلاق کرد. که چقدر هم مثل آرزو شده است این روزها.و بعد یک وسوسه ی اذلی و ابدی است در سینما درست آن لحظه که نقطه ی اوج درام فیلم باشد یا صحنه ای تکان دهنده باشد همان لحظه ای را می گویم که بی خیال پرده می شوی و سرت را آهسته بر می گردانی تا چهره ی تک تک پشت سری ها را از این تاثیر گذاری ببینی. لحظه ای که درک فیزیکی آن تجربه ی مشترک برایت لذت بخش است. و بینندگان را می بینی سپس بر میگیردی به فیلم. به نظرم کل فیلم شیرین کیارستمی صرف نظر از همه ی آن تعابیر هرمنوتیک و حتی گاه نیمه سیاسی پاسخ ساده ای است به این نیاز عجیب که همیشه همراههمان بوده و متوجه اش نبودیم.بی تردید جایگاه هنرمند واقعی هم انجاست که این ها که نمی بینیم و همراهمان هست را نشانمان دهد و یا حتی توی چشممان بکند.