خط سوم

هنگام تماشای نیمفومینیاک ساخته ی جدید فون تریر احساس عجیب و متناقضی داشتم در عین این که فیلم برای ادامه ی دیدنش مرا ترغیب میکرد همزمان حس انزجار و چندش ازار دهنده و دردناکی همراهم بود. بالاخره هم توانستم چهار ساعت پای فیلم تا انتهاش دوام بیاورم. مطمئنا این بی پرده ترین و جسورانه ترین کار فون تریر بود حتی از سخنان عجیبش در همدلی از هیتلر توی جشنواره ی کن هم چند گام جلوتر بود.بی تردید به قول برادینلی فیلم هر چه که باشد پورنوگرافی نیست .علیرغم صحنه های بسیار عریان فیلم، کارکردشان درست برعکس پورنوگرافیست :درد و انزجار و چندش. به هر حال برای دیدن فیلم حداقل اگر از دگما 95 و حواشی ان چیزی ندانیم باید با سبک کاری فون تریر آشنا باشیم. هیچ قصه ی چفت و بست داری وجود ندارد هیچ روایت کلاسیکی وجود ندارد. هیچ تصویر زیبایی شناسانه ی پیدا نمی کنید. در عوض تا دلتان بخواهد می توانید شیرجه بزنید در اعماق تیره و تار عقده ها و گره های روانشناسانه ی انسانی.